بررسی مشکلات آموزش بالینی و ارائهی راهکارهایی برای بهبود کیفیت آن از دیدگاه دانشجویان رشته مامایی
چکیده
مقدمه: در آموزش بالینی، دانشجو در تعامل با مربی و محیط آموزشی بالینی، مفاهیم آموخته شده نظری و عملی قبلی را در موقعیتهای واقعی و بر روی بیماران واقعی به کار میبندد. بنابراین هرگونه ضعف در زمینه آموزش بالینی دانشجویان موجب ضعف و کاهش کارایی دانشآموختگان خواهد شد. نتایج بسیاری از مطالعات بیانگر آن است که شکاف نسبتاً عمیقی در روند آموزش علمی پرستاری و مامایی و عملکرد بالینی دانشجویان وجود دارد و آموزشهای بالینی موجود، توانایی لازم را برای ابراز مهارت بالینی به دانشجو نمیدهد. لذا هدف مطالعه حاضر بررسی مشکلات آموزش بالینی از دیدگاه دانشجویان رشته مامایی و ارائهی راهکارهایی برای بهبود کیفیت آن بود.
روشها: در این مطالعه توصیفی، کلیه دانشجویان ترم 7 و 8 کارشناسی مامایی سال تحصیلی 93-92 به صورت نمونهگیری در دسترس انتخاب شدند. ابزار گردآوری اطلاعات، پرسشنامهی دو بخشی شامل اطلاعات دموگرافیک و 30 سوال جهت بررسی مشکلات بالینی در سه حیطهی عوامل فردی، عوامل مربوط به مربی و عوامل محیطی- فیزیکی و یک سوال باز درخصوص ارائه راهکارهایی برای بهبود کیفیت آموزش بالینی بود. پس از جمعآوری اطلاعات، دادهها با استفاده از آمار توصیفی (میانگین، فراوانی) و از طریق نرمافزار آماری SPSS تجزیه و تحلیل شد.
یافتهها: در این بررسی 88 درصد از دانشجویان معتقد بودند که انگیزهی فردی و علاقه به رشتهی تحصیلی بر کیفیت عملکرد بالینی دانشجو در دوران کارورزی اثر میکند. 97 درصد از دانشجویان اظهار کردند که تعداد دانشجویان هر گروه، بر کیفیت آموزش بالینی در کارورزی موثر است. 92درصد از واحدهای پژوهش بیان کردند برخورد پرسنل درمانی و همچنین امکانات و تجهیزات محل کارورزی بر کیفیت آموزش بالینی تاثیر دارد.
نتیجهگیری: براساس یافتههای این مطالعه، جذب و به کارگیری اساتید بالینی مجرب، تلاش در جهت بهسازی محیط آموزشی، توسعهی همکاری بین مدرسین و بخشهای بالینی و توجه به هماهنگی و تناسب بین محتوای آموزش تئوری و مباحث عملی میتواند منجر به بهبود آموزش بالینی شود.
موضوع
تمام متن:
PDFارجاعات
- در حال حاضر ارجاعی نیست.