سنجش مهارت ارتباط بین فردی و عوامل مرتبط با آن در دانشجویان پرستاری و مامایی

چکیده

مقدمه: توانایی مهارت‌های ارتباطی، به عنوان یکی از مهارت‌های اجتماعی پایه در نظر گرفته شده است. در علوم پزشکی نیز ارتباطات رکن اصلی مراقبت از بیمار محسوب می‌شود؛ بنابراین توانایی برقراري ارتباط مؤثر دانشجویان با تيم درماني و همكاران خود منجر به پيشبرد اهداف آموزشي و درماني شده و تأثیر بسزایی در عملکرد آنان در مراقبت از بیماران دارد. هدف از این مطالعه بررسی وضعیت مهارت ارتباط بین فردی در دانشجویان پرستاری و مامایی و عوامل مرتبط با آن بود.

روش بررسی: این مطالعه توصیفی- تحلیلی بر روی 347 دانشجوی پرستاری و مامایی دانشگاه آزاد اسلامی واحد رشت که به روش تصادفی انتخاب شده بودند، انجام گرفت. از پرسشنامه استاندارد مهارت‌هاي ارتباطي بین فردی با 19 سؤال استفاده شد. از آزمون‌های آماری تحلیلی نظیر، تی مستقل، کای دو و ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد. تحلیل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار آماری SPSS نسخه 22 انجام شد.

یافته‌ها: میانگین سنی دانشجویان مورد بررسی، 38/6±59/22 سال بود. میانگین نمره مهارت ارتباط بین فردی در دانشجویان مامایی 72/8± 17/64 و در دانشجویان پرستاری 97/7±62/65 به دست آمد.3/57 درصد از دانشجویان، مشکل ارتباطی داشتند. بین متغیر سن، ترم تحصیلی و وضعیت تأهل با نمره ارتباط بین فردی دانشجویان ارتباط آماری معنی‌داری مشاهده نشد. در دانشجویان مامایی بین معدل با سطح برقراری ارتباط بین فردی ارتباط معنی‌دار وجود داشت (03/0=P).

بحث و نتیجه‌گیری: با توجه به وضعیت نامطلوب ارتباطی در دانشجویان به نظر می‌رسد برنامه‌ریزی برای آموزش مهارت‌های ارتباطی مؤثر و برگزاری کارگاه‌های عملی در این زمینه می‌تواند جهت بهبود وضعیت ارتباط بین فردی دانشجویان در اولویت قرار گیرد.